Η Στέγη επιστρέφει στο Πεδίον του Άρεως. Ένα χρόνο μετά το “You and AI”, με τη νέα έκθεση ψηφιακής τέχνης, “Plásmata: Bodies, Dreams, and Data”, αναζητούμε το σώμα, το δικό μας και το άλλο: το ατομικό και το συλλογικό, το ανθρώπινο και το μη ανθρώπινο, και τελικά το πλανητικό. Από τις 23 Μαΐου έως τις 10 Ιουλίου, στα «Πλάσματα» στο Πεδίον του Άρεως 25 διεθνή έργα, περισσότερα από 250 τετραγωνικά μέτρα οθονών LED, 40 συσσωρευτές που συλλέγουν ηλιακή ενέργεια και δημιουργούν ένα τεχνητό φεγγάρι, αλλά κι ένας τεράστιος κόκκινος πλανήτης, υπόσχονται να μας διασκεδάσουν, αλλά και να μας προβληματίσουν μέσα στο αθηναϊκό καλοκαίρι.

Τι συνδέει έναν διαιρεμένο πλανήτη 22 μέτρων που εκπέμπει ένα θερμό κόκκινο φως μέσα στο ελληνικό καλοκαίρι με έναν κατοπτρικό τεχνο-ναό που αναδύεται μέσα από την τεχνητή βλάστηση ενός αθηναϊκού πάρκου;

Τι έχουν να μας πουν οι ονειρικές αυταπάτες μιας τεχνητής νοημοσύνης που προβάλλονται μπροστά από το άγαλμα ενός βασιλιά που μας οδήγησε σε μια εκστρατεία στα βάθη της Ανατολής εκατό χρόνια πριν;

Γιατί το ηλιοβασίλεμα δεν τελειώνει ποτέ στα videogames;

Πού σταματάει το δέρμα και πού αρχίζουν τα ρούχα μας;

Πώς θα ήθελες να είναι το ψηφιακό σου σώμα όταν το φυσικό σου σώμα θα έχει πεθάνει;

Θα άκουγες ποτέ έναν χρησμό από μια τεχνητή νοημοσύνη χωρίς σώμα;

H ψηφιακή τεχνολογία εισχωρεί στο ανθρώπινο σώμα και ταυτόχρονα το επεκτείνει. Το διαδίκτυο των σωμάτων, απότοκο τεχνολογιών παρακολούθησης αλλά και απόλαυσης, μας καλεί να αναζητήσουμε τα όρια των πλασμάτων που δημιουργούμε αλλά και είμαστε: Πώς καταλαβαίνουμε το φύλο μέσα σε ένα ψηφιακό περιβάλλον, πώς βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από την αντανάκλαση που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, τι σημαίνει αναπηρία και τι επέκταση των δυνατότητων του σώματός μας, πώς λειτουργούν οι τεχνολογίες των φαρμάκων και της ιατρικής πάνω στη διαμόρφωση της βούλησής μας, τι είδους σώματα φαντάζεται μια μηχανή και πώς μπορεί να τα φτιάξει, τι είδους σώμα δημιουργούν οι πλατφόρμες της εργασιακής επισφάλειας, τι σημαίνει το μη ανθρώπινο σώμα και πώς εκφράζεται η υποκειμενικότητά του, τι συνεπάγεται η αέναη επέκταση της ψηφιακής οικονομίας για το πλανητικό σώμα της Γης;

Επιλέγουμε και πάλι το Πεδίον του Άρεως, που στην αρχή της λειτουργίας του υπήρξε τόπος στρατιωτικών ασκήσεων και κατέληξε χώρος αναψυχής για τον κάτοικο της πόλης, για να μιλήσουμε για το σώμα όχι μόνο ως το locus της υποκειμενικότητας, αλλά και ως πεδίο ταυτοτικής, πολιτικής και κοινωνικής σύγκρουσης, ως το κέντρο της απόλαυσης, του πόνου και, τελικά, της ύπαρξής μας.

Περισσότερες Πληροφορίες: Onasis Education